‘Chauffeurs op onze opleiding zijn niet meer de barre gaanders’

Wat is Yvette Olbertz blij dat ze sinds enkele weken de chauffeurs die bij OUB (Ook Uw Bedrijfsbelang) de opleiding Transportondernemer volgen ook weer ‘gewoon’ klassikaal kan lesgeven. “Natuurlijk hebben we er de afgelopen twee jaar alles aan gedaan om chauffeurs zo goed mogelijk voor te bereiden op de verschillende examens voor het Getuigschrift Beroepsgoederenvervoer. En dat is ook gelukt, maar klassikaal lesgeven is veel persoonlijker en prettiger. En zijn er groepen die graag online les hebben, want dat is qua reistijd soms wat efficiënter, dan kan dat natuurlijk ook. Het enige wat voor mij en m’n team voorop staat dat is de kwaliteit van de lessen. En dat realiseren we klassikaal én online.”

Kwaliteit opleiding

Kwaliteit is al meer dan 35 jaar het handelsmerk van OUB, het opleidingsinstituut dat in de jaren tachtig werd opgericht door Wil Olbertz, de vader van Yvette die in januari 2014 is overleden. “Mijn vader werkte tot hij OUB startte bij de Gemeente Monster en later Rijswijk. Veel gemeenten verzorgden indertijd de vuilnisophaal van particulieren en bedrijven. Aangezien je voor het ophalen van bedrijfsafval een vergunning nodig hebt, moest er iemand bij de gemeente daarvoor de benodigde papieren hebben. Mijn vader ging daardoor toen de opleiding voor vakbekwaamheid beroepsgoederenvervoer volgen bij het toenmalige NOB. Ze volgden de lessen in groepen van dertig tot vijftig mensen en de prijs was in verhouding vergelijkbaar met de kosten van tegenwoordig. Tijdens zijn opleiding werd hij gevraagd daar ook zelf les te geven. Hij had namelijk veel kennis van zaken. Omdat hem het lesgeven goed afging en hij zich enorm stoorde aan de grote lesgroepen, besloot hij voor zichzelf te beginnen en het anders te gaan doen. Veel kleinere groepen van vijf tot maximaal vijftien mensen En dat houden we tot op de dag van vandaag vol onder het motto: ‘Groot in kwaliteit, groot in kleinschaligheid’.”

Passie voor beroepsgoederenvervoer

Hoewel Olbertz zelf al op haar 19de haar grootrijbewijs haalde en in die periode ook wel eens wat lessen gaf als invaller, stapte zij toch pas in 2000 in het bedrijf van haar vader. Dat bleek de juiste keuze te zijn. “Verbazingwekkend, onze samenwerking was onwijs goed. We hebben in de dertien jaar dat we hebben samengewerkt vreselijk veel plezier gehad en konden samen ook pittige discussies voeren.” 

Evenals de andere docenten van OUB, moest Olbertz het vakdiploma beroepsgoederenvervoer hebben. Nu had ze dat in de jaren negentig al gehaald, niet wetende dat ze een paar jaar later bij OUB terecht zou komen. “Je moet als docent immers weten waar je het over hebt. Een van onze huidige docenten, die niet uit de transportsector komt, heeft zelfs jaren geleden zijn grootrijbewijs gehaald en is een tijdlang parttime op de vrachtwagen gaan rijden. Dit alleen om feeling te hebben bij deze branche. Die betrokkenheid is belangrijk bij het lesgeven. Wat voor ons verder belangrijk is, is die lessen te geven waar je hart ligt. Ik kan theoretisch alle zes de vakken geven – en doe dat ook wel eens bij uitval –, maar met het ene vak heb ik duidelijk meer dan het andere. Ben je gepassioneerd voor een vak, dan kun je kennis goed en met plezier overbrengen. Daar gaat het om.”

Eigen rijder is zakelijker en professioneler

Er is volgens Olbertz door de jaren heen veel veranderd. “Niet alleen de opleiding qua vakken, maar ook de mensen. In de tijd dat mijn vader deze opleiding startte, werden er elf – en eerder zelfs twaalf – vakken gegeven en duurde de opleiding anderhalf jaar. Inmiddels zijn er dat nog zes, te weten financieel management, calculatie, bedrijfsmanagement, personeelsmanagement, wegvervoer goederen 1 (wet- en regelgeving) en wegvervoer goederen 2 (operationeel transport).”

Ook de mensen die als eigen rijder aan de slag willen en zich voor de opleiding aanmelden, zijn in de loop der jaren veranderd, aldus Olbertz. “Ze zijn veel minder, zoals we wel eens oneerbiedig zeggen de ‘barre gaanders’ van de weg die per se willen rondrijden met dikke V8-trekkers voorzien van allerlei toeters en bellen. Ook deze wereld is in de loop der jaren zakelijker en professioneler geworden.”

Volgens Olbertz zijn degenen die de opleiding volgens bij OUB onder te verdelen in grofweg vier groepen. “Er zijn de zogenoemde ‘opvolgers’ die te zijner tijd het bedrijf van hun ouders willen overnemen en daarvoor de benodigde papieren willen hebben. Ook zijn er de ‘aankomende eigen rijders’ en de ‘jongeren’ die plannen hebben mogelijk ooit voor zichzelf te beginnen. De vierde groep dat zijn de partners of soms familieleden van chauffeurs. Zij runnen dan vaak samen het bedrijf; de een op de weg en de ander voor de administratie thuis.”

IRU-accreditatie

Omdat Olbertz kwaliteit hoog in het vaandel heeft, zit zij ook in een klankbordgroep van het CBR die de kwaliteit van de opleiding en de examens bewaakt. Wat ze zorgwekkend vindt, is dat er vanuit het CBR of ministerie nog steeds geen officiële certificering is voor opleiders en opleidingsinstituten zoals bijvoorbeeld OUB. “Nu mag iedereen de opleiding voor het Getuigschrift Beroepsgoederenvervoer aanbieden. En je ziet daarin dus ook grote verschillen per opleider als het gaat om kwaliteit. Gelukkig ziet het CBR het belang van die certificering in en wil zich daar ook hard voor maken bij het ministerie.”

Overigens heeft OUB al sinds 2006 een IRU-accreditatie als een van de weinigen in Nederland. Olbertz: “Die hebben we op eigen kracht behaald. En na jaren voorbereiding hebben sinds 2012 zelfs de lifetime erkenning van de IRU (International Road Union). Daar ben ik retetrots op. In de praktijk levert je dat weinig op, want veel mensen weten niet wat de IRU is. Maar voor ons als opleidingsinstituut is dat wel een erkenning van de kwaliteit die we nastreven.”

Sparren met leerlingen

Als het aan Olbertz ligt, blijft ze nog wel dertig jaar lesgeven. Ze grinnikt: “Wellicht dan achter mijn rollator, maar zolang ik er plezier in heb, zal ik dit blijven doen. Het leuke is namelijk ook – en dat is ook een groot verschil met dertig jaar geleden toen je als docent in driedelig grijs toch wel enigszins verheven was boven de rest – dat je gelijk bent aan de leerlingen, alleen in mijn geval met waarschijnlijk net iets meer kennis van de materie. Het mooie is daarover met een groep te overleggen en te sparren. Zij leren iets van mij en ik leer iedere keer weer van hen. Je moet het immers samen doen.”