De kranten staan er vol van. De transitie naar zero-emissie logistiek komt niet op gang vanwege het ontbreken van de benodigde laadinfrastructuur. De ene noodkreet na de andere brandbrief vanuit allerhande hoeken uit de samenleving volgen zich op en het lijkt inderdaad een bottleneck, óf positief gezegd: een enorme uitdaging.
De mogelijkheid om een hogere netaansluiting te krijgen, is in sommige gebieden al niet meer mogelijk. De doorlooptijden van aanvraag tot aansluiting zijn vaak lang, ingegeven door verouderde energiewetgeving. Er is weinig flexibiliteit voor netbeheerders, en de stap die vervoerders moeten maken om van een huis-tuin- en keukenaansluiting te gaan naar een manier om meer dan vier à vijf e-trucks te kunnen laden, is enorm. Je verzandt al snel in hoge investeringen voor transformatoren, bekabeling en voertuigladers en komt even vaak tot de conclusie dat je hier als vervoerder weinig kaas van hebt gegeten. Ook de huisinstallateur is vaak onvoldoende bekend met de materie.
En toch ben ik positief. Waarom? Er is een programmalijn ‘Nationale Agenda Laadinfrastructuur’ ingericht, waar onderzoek plaatsvindt naar hoe het laden er in de logistiek uit gaat zien en welke stappen gezet moeten worden. Er komt nieuwe wetgeving rondom de energiemarkt, die meer flexibiliteit voor de netbeheerders geeft. We moeten als sector dan ook zorgen dat we aan tafel zitten, want de piketpalen worden nu geslagen.
